Fotoğrafta Kadraj ile İlgili Günümüzdeki Yeni Yaklaşımlar
Rönesans’ta sanatçılar, konunun en önemli elemanlarını resmin merkezindeki üçgenin içine yerleştirdiler.
Sanatçılar resimlerini dönemin yeni matematik ve geometri bilgileri üzerine kurdular ve bu bilgileri resim yüzeyine taşıdılar. Kompozisyonun geometrik yapısı zaman zaman resmin konusu ile aynı öneme sahip olmuştur.
19. yüzyılda bilimsel, toplumsal değişimler sonunda sanatçının kompozisyon anlayışı da değişti. Sanatçılar görüntünün en önemli elemanlarını yüzeyin her tarafına dağıttılar.
Yeni kompozisyon anlayışında ışık, olması gerektiği gibi değil de gerçekte olduğu gibi kullanılırken o güne kadar kullanılan bilimsel perspektif anlayışı da terk edilerek derinlik etkisi ortadan kaldırıldı. Aynı anda birden fazla ve birbirinden farklı bakış açıları, bakış yükseklikleri kullanıldı.
Resimde konu resmin tamamına dağıldı. Hatta yüzeyin dışına çıktı. Figürler bölündü. Yüzey dışında kalan resim, izleyicinin hayal gücüne bırakıldı. Nesnelerin kontur çizgileri keskin çizgiler olmaktan çıktı.
Resmin gerçekliği kopya etmesinden vazgeçildi, resmin sadece yüzey-yüzey sanatı olduğu ortaya konuldu.
Yapısal özelliklerini resimden alan fotoğraf da aynı yolu izledi. Bazı fotoğraf sanatçıları kapalı, diğerleri açık kompozisyonu tercih ederken bütün bunlara karşı olarak diğer bir grup ise klasik kompozisyon anlayışlarını terk ederek yeni kompozisyon anlayışı içinde kendilerini ifade ettiler.